zondag 15 juli 2018

Lang leve de dichters!

Aambeien

Ik heb in mijn leven
heerlijke scheten gelaten
en de stront
uit mijn kont
was dikwijls van superbe kwaliteit

Maar het is niet altijd vanzelf
gegaan
en al dat gewroet
in mijn geconstipeerde lijf
heeft mijn anus geen goed gedaan

Zoals het spreekwoord luidt
waar gekakt wordt, vallen spaanders

zondag 27 mei 2018

Science fiction

Met Jonathan zat ik op het terras van Les Deux Magots. Ik maakte Jonathan attent op een meisje van een jaar of vijf dat aan de hand van haar vader op het trottoir voorbijliep. Jonathan richtte de leeftijdsversneller op het meisje en drukte op very fast forward.
-Ho, ho, niet te lang ingedrukt houden die knop, ze begint al grijs te worden…!
Jonathan drukte op backward totdat het meisje de leeftijd had van 21. Alles om haar heen stond stil in freeze frame. Zijzelf draaide haar bevallige hoofd in onze richting en glimlachte.
-Lekker ding hoor, zei Jonathan. Dat zo’n spichtig sproetig meisje tot zo’n doorschijnende schoonheid kan uitgroeien… Beste tietjes ook. …Ja ja, moet ik je nageven. Dat had je goed gezien.
-Ik heb daar een neusje voor jongen, je weet toch. Maar maak ff een 3D kopietje van haar voor in de virtuele zweetkamer: zo’n willoos exemplaar. Ik programmeer tzt zelf wel een karaktertje.

zondag 11 maart 2018

Hier is...

Dinsdagavond, laat thuis van werk. Bord op schoot, tv aan. Ik val middenin een gesprek met Adriaan van Dis. Nederland 1, DWDD. Het gesprek gaat over een gesprek dat Adriaan van Dis twee dagen later hebben zal met een schrijver in het speciaal voor de Boekenweek weer tot leven gewekte Hier is… Adriaan van Dis. Eigenlijk wilde Adriaan ermee ophouden, na vijf jaar Van Disje spelen bij DWDD was het wel welletjes - behalve, behalve, als ze die ene schrijver konden boeken, die éne literaire grootheid –tromgeroffel..!- eh, Stephen Fry. Die van Blackadder zeg maar. En hij wilde komen! Hij wilde komen naar de studio van diedobbeljoediedie! Nou jongen, die Van Dis gelukkig! Die ging natuurlijk ook meteen overstag. En, dat kon Adriaan wel verklappen, een bijzonder gesprek was het geworden! Niks geen lolbroekerij, een en al diepzinnigheid, met hooguit hier en daar een kwinkslag. Wat een boeiende en diepgravende kijk had Fry op de toestand in de wereld, wat een intelligente man! Ter illustratie werd een fragmentje ingestart waarin Stephen Fry met veel omhaal van woorden wat open deuren over internet intrapte, of dat boeiend was. Erger was daarbij was de spuugdraad die terwijl hij sprak op zijn lippen verscheen. Ik zat verdikkeme wel eten hè! Nou ja, boeiend allemaal…

Een poëtisch rustmomentje

Rust zacht geil gebeente

Daar lig je dan onder de grond
Met voorheen je lekkere kont

zondag 7 januari 2018

You Were Never Really Here

You Were Never Really Here mag dan overladen worden met loftuitingen - de vergelijkingen met Taxi driver zijn niet van de lucht - mij vielen bij het zien van die film toch vooral een paar merkwaardigheden op. Zo woont de getourmenteerde killer Joe bij zijn moeder, soit, dat kan de beste overkomen, maar dan is het wel vreemd dat hij zich bij haar beklaagt over de troep in haar koelkast, alles way way over de datum en zo. Dan denk ik, dude, dat mensje kan nauwelijks op haar benen staan, dus zal zij niet degene zijn die de boodschappen in huis haalt, met andere mensen hebben jullie kluizenaars blijkbaar geen contact, ergo jij bent degene die de koelkast vult – hoe kun jij dan nog verbaasd zijn over de bedorven inhoud ervan? Vraag dat maar eens aan de scenarist. En als je hem toch spreekt, vraag dan ook waarom je moeder slapen gaat zonder haar bril af te zetten? Want haar moordenaar met wie je, terwijl hij sterft, dat malle liedje I’ve never been to me op de keukenvloer ligt te zingen –hand in hand, kameraden!- heeft je immers net gezegd dat ze in haar slaap is doodgeschoten… Het geeft wel een mooi dramatisch effect, zo’n door een kogel doorboord brilglas, maar aan de waarschijnlijkheid van de film draagt het niet bij. Wat de sombere teneur betreft had de eveneens zeer geroemde Lynn Ramsay pas echt een statement gemaakt als die self-inflicted kogel door de kop van Joe geen dagdroompje was geweest, maar het brute einde van de film. Maar neen daar is de filmhuismensheid niet tegen bestand. Happy end dan maar: Joe trekt met pleegdochter Nina de wijde wereld in. Uitdaging voor Ramsay: maak een geloofwaardig gevolg waarin het politieke schandaal inzake het door Joe ontmantelde pedonetwerk centraal staat. Of gooi alle remmen los en herdefinieer in deel twee Natural Born Killers met Joe en Nina die een spoor van geweld door het land trekken..!

donderdag 21 september 2017

mother! voor leken uitgelegd

Goed, maar es effe hineinintepretieren: mother! van Darren Aronofsky is een allegorie en wel een allegorie van het gristelijke scheppingsverhaal. Enigszins gnostisch ingekleurd als je het mij vraagt. Bardem, de schrijver/ dichter, is de scheppende god, de demiurg. Zijn scheppende kracht is de liefde, die hij aan de vrouw, de moeder onttrekt: haar hart. Hij schept Adam en Eva, die niet van de verboden vrucht, in dit geval het hart van de moeder, kunnen afblijven met alle kwalijke gevolgen van dien. Effe later: Kain en Abel en de broedermoord. De wereld dijt uit, er komen steeds meer mensen, er wordt wat af gezondigd. Maar geen nood want Lawrence in barensnood. Kindje komt en kindje boet voor de zonden van de mensheid met zijn dood. Daar komt geen kruis aan te pas, dat kan in een keer door. Maar het houdt geen stand, deze illusoire schepping, de hele boel de lucht in, iedereen dood. Behalve de demiurg die het nog kloppende hart uit het lijf van zijn vrouw rukt en opnieuw begint, on and on. De gnostische boodschap: stop daar mee.

zaterdag 15 april 2017

More powwuhtrie

Een voetballer van de
Balkan
is meestal
een voetballer
die iets
met de bal kan.