Voor Altijd Kameraden

Je verliest op zondagmiddag met 10 – 0 van PSV. Nog nimmer in de historie van de club is zo’n grote nederlaag geleden.

Als je op maandagochtend op de training verschijnt, staat ze je dan uit te jouwen, de supporters? Nee, ze slaan een arm om je heen en spreken bemoedigende woorden.

Als je daarna op woensdagavond godbetert een degradatiewedstrijd moet spelen tegen VVV uit Venlo, blijven de supporters dan weg, en de supporters die niet verzaken en ondanks zichzelf op de tribunes verschijnen, hangen die dan spandoeken op met leuzen vol bijtend sarcasme? Nee, er zit meer dan veertig duizend aanhangers in de Kuip, die je uit volle borst toezingen. Nee, er hangen spandoeken met teksten als “VOOR ALTIJD KAMERADEN” en “ONVOORWAARDELIJKE LIEFDE, ONVOORWAARDELIJKE STEUN”.

De rillingen lopen je over je rug.

Volle pot

Here mijn tijd! Heb ik me daar de pot vol zitten schijten! Drie keer door moeten trekken voordat de bolusberg uit het zicht verdween..! Voel je je toch even een grote jongen..!

Wisten jullie dat de stront die jullie schijten voor maar liefst de helft uit bacteriën bestaat? En dat zonder de galkleurstoffen die door het lichaam in de darm worden afgescheiden jullie stront grijswit van kleur zou zijn in plaats van bruin ? Neen? Ik ook niet, maar dankzij wikipedia leer ik elke dag een beetje bij.

Als ik daags voor het schijten spinazie gegeten heb, neigt mijn stront naar groen. Dat weet ik dan weer door gewoon na gedane zaken in de pot te kijken. Een wc-pot met een plateau is daarvoor natuurlijk wel een vereiste.

Kijken & Zien

Het valt me op dat ik steeds meer met een soort van schildersblik naar de dingen kijk. Ik kijk naar de Grote kerk met de pastorie ervoor, naar de stadsmuur en de kruinen van de grote kastanjebomen en ik zie een compositie. Ik zie een boerderij met een berg kuilgras en twee grote transportauto’s en ik wil er een lijst om doen. Drie koeien in de wei zijn ineens een tijdloos tafereel met platoonse allure. Het is een heerlijk om zo naar de dingen te kijken. Het is alsof het klokje stopt met tikken terwijl ik kijk en ik voor een bevroren moment tot de kern van de dingen doordring. Ik ben een en al oog. Ik ben waarneming.

Dion Vuijsje

Gisteravond zag ik Dion Graus bij Pauw en Witteman zijn verhaal doen. Wat mij opviel was dat hij qua manier van spreken, in woord en gebaar, heel veel gelijkenis vertoont met… Robert Vuijsje, de schrijver van Seks Met Dikke Zwarte Vrouwen.

Friedrich Abdolah

Toen ik gistermiddag op de filosofieafdeling van Broerse de eindelijk in het Nederlands vertaalde Über die Grundlage der Moral van Arthur Schopenhauer van de plank pakte, viel mijn blik op een verstripte levensgeschiedenis van Friedrich Nietzsche. Ik ging al bladerend op zoek naar de Nietzsche-valt-afgeranseld-karrepaard-om-de-hals-en-wordt-waanzinnig-scène en zag tot mijn verbazing dat de man met de snor die Nietzsche voorstellen moest eigenlijk veel meer van Kader Abdolah weg had.

L'histoire se répète

Wie zondag naar Kunststof tv heeft gekeken, heeft kunnen zien hoe twee heren, een schrijver en een filmmaker, elkaar uitvoerig de kont zaten te likken. De presentator zat erbij en likte maar een beetje mee, zonder dat hij zelf ook een likje kreeg. Adriaan van Dis, de schrijver in kwestie, deed zelfs wat uit de hoogte tegen die jongen, die vast niet heel veel boeken heeft gelezen. De uitzending nam mij overigens mee terug in the tijd, way back in the years dat Hanneke Groenteman een similar kunstprogramma presenteerde op de zondagmiddag tussen vijf en zes. Te gast waren acteur Jan Decleir en typetjesbedenker en -vertolker Wim de Bie, nu in de hoedanigheid van gelegenheidsschrijver. Wim de Bie roemde in alle toonaarden het immense acteurtalent van Jan Decleir en Jan Decleir vergeleek de verhalenbundel van Wim de Bie met het werk van Dostojewski.

Naschrift: Adriaan van Dis is niet van het scherm te branden, hetzelfde geldt voor Arthur Japin, die komende zondag bij Kunststof tv mag aanschuiven. En met je kop op de beeldbuis verschijnen legt je als schrijver geen windeieren. Kijk maar naar de boekentop tien waar Japin en Van Dis de tweede respectievelijk de derde plaats innemen. Kortommo, maakt niet uit of je een middelmatig boek schrijft en de kranten je roman een slechte recensie geven, zolang je maar keer op keer aanschuift bij de praatprogramma’s zal de kassa rinkelen.