Geheugen, spreek

Op masturberen na zijn er weinig dingen zo bevredigend als lezen. Uit voordat ik er erg ik had: Kinderjaren van Tolstoi. Herinneringen ophalen en van die herinneringen een groot samenhangend verhaal maken, zo doe je dat. En ondertussen jezelf niet sparen getuige de meesterlijke scène waarin de jonge Lev zonder gewetensbezwaar meedoet aan de vernedering van het armeluiskind Iljenka Grap: de wroeging komt pas achteraf. Straks Jongensjaren, eerst nog De si braves garçons van Patrick Modiano uitlezen, ook een genot. Na een optreden in een bedompt provinciestadje staat komiek Edmond Claude oog in oog met zijn oude scheikundeleraar die hem uitnodigt voor een etentje in de stad. Edmond, die de oude man niet wil laten wachten, loopt met de schmink nog op zijn gezicht met de man mee naar de brasserie: « Nous marchions, lui de ce pas raide qui était le sien au collège et moi la tête penchée, de crainte que mon maquillage ne coulât sous la pluie. Le bruit de succion de ses semelles et son pardessus d’un jaune blafard achevaient de lui donner une allure de spectre. »

Wie van de drie?

Drie blote jongedames op de voorkant van de Groene Amsterdammer. Met alle drie wil ik maar al te graag van bil, dat spreekt. Maar met wie van de drie het liefste? Uiterst rechts het meisje met de blote vrouwelijkheid. De foto is heel decent. Juist daarom wellicht dat ie zo opwindend is. Ondanks de naaktheid, zelfs ondanks de ijdelheid van het smalle streepje schaamhaar, oogt de beeltenis onschuldig en juist dat maakt hem paradoxalerwijs opwindend. Het is de ingetogenheid en onschuld die de fantasie aanwakkert, de fantasie die zegt, ze is dan wel niet echt knap en ze heeft geen kloeke borsten, maar haar heupen zijn breed, haar huid is zacht en ze verstopt een geurig zilt geheim tussen haar kuis gesloten dijen. En ze is een beetje mollig, altijd fijn. Haar tepels zijn echter van een bruin dat ik niet mooi vind, ik ben en blijf een sucker voor roze tepels. En voor roze tepels moet je bij haar buurvrouw zijn. (Bruggetje.) Haar buurvrouw is ietsje tengerder, heeft een fijner besneden snoetje ofschoon ze zomin als de andere twee meisjes echt knap is. Wat ze wel gemeen heeft met de andere meisjes zijn de gesloten ogen die bijdragen aan de fascinatie. Erg geprononceerde (uitstekende) darmbenen, wat niet erg sexy klinkt maar het wel is, mede omdat ze zo mooi boven het blauwe broekje uitsteken, dat strak om haar kutje spant: over zilte geheimen gesproken! Nog magerder (de magerste van de drie) is het meisje aan de linkerzijde. Haar handen rusten tussen haar roze getepelde borsten die van bescheiden maar proportionele omvang zijn. Haar benen zijn dunne sprieten, bijna prepuberaal dun en haar witte broekje is veel minder goed gevuld dan dat van haar buurvrouw. Nochtans zou ik haar het liefst in mijn bed verwelkomen, want haar huid is lelieblank en haar krullende haar zalig oranje. En van de drie meisjes heeft zij de diepste navel.

Op reis met Arnon Grunberg

Merkwaardige droom in de nacht van maandag op dinsdag. Arnon Grunberg had me uitgenodigd naar zijn huis in Parijs te komen, van waaruit we in het gezelschap van nog andere genodigden met een touringcar richting Amerika zouden vertrekken. Het Parijs in mijn droom had weinig weg van het Parijs in de wakkere wereld, nochtans vond ik het huis van Arnon vrij eenvoudig. Het was een merkwaardig huis, erg rommelig en in een van de kamers zat een roodharig meisje van een jaar of twintig, ze was niet bijzonder mooi maar wel naakt en pas later, wanneer we met de touringcar vanuit Amerika weer huiswaarts reden, zou ik beseffen dat ik best seks met dat meisje wilde. Er waren wat belevenissen on the road die ik vergeten ben, dat heb je als je je dromen niet meteen na ontwaken noteert. Een droomscène staat me echter nog scherp voor de geest. Ik zit met Arnon op een terras en wij drinken koffie. Ik heb een fles whisky en ik vraag aan Arnon of hij een scheutje whisky in de koffie wil. Hij zegt “dat gaat zo ook wel,” pakt de fles en zet hem aan zijn mond. Ik heb lichte smetvrees en ook in mijn dromen vind ik het niet fijn als mensen uit mijn fles drinken, maar het kwaad was al geschied, dus zei ik er niets van. Dat Arnon de fles aan zijn mond zette, kwam waarschijnlijk doordat ik op maandagavond deze zin las: “Je me suis mis à boire et à tourner en rond dans la pièce. À boire à la bouteille.” De droom is gezien Parijs en touringcar sowieso een mash up van een documentaire over de veertigste verjaardag van Grunberg en Le Condottière, Georges Perec zijn jeugdroman.

Zondag, bloedeloze zondag

De zondag spoedt zich naar Spinnenman. In de Groene las ik over het eindtijddenken van Ahmadinejad en over de Amsterdamse binnenstad met zijn Starbucks en zijn Applestore. “Voordat ze opneemt verschijnt er een grote glimlach op haar gezicht. ‘Wat is het toch een mooi ding, die IPhone. Die wil je gewoon hebben.” Ze stapt op en verdwijnt de Utrechtsestraat in.” Boeiend. Ik heb de was opgehangen luisterend naar Blunderbuss. Vrijdag hoorde ik op de radio Freddy Mercury zingen: I’m falling in love. I’falling in love for the first time. This time I know it’s for real en ik dacht dakannie, het ene is met het andere in tegenspraak. Of David Bowie die in Space Oddity zingt: Tell my wife I love her very much, she knows. Waarom het haar zeggen als ze het toch al weet? En nu ik toch bezig ben: Carly Simon: You ‘re so vain, you probably think this song is abaud joe – tja, op z’n minst een beetje, niet? Op naar Spiderman 3D.

Psychologische prijsstelling

Op de plee las ik het Technologica-stukje van Marcel Möring, prima schijtlectuur en dat bedoel ik geenszins denigrerend. Nee, het heeft precies de juiste lengte voor het uitpersen van een dikke drol en een korte nazit (soms pruttel ik nog wat na). Afijn, ditmaal een geestig stukje over koffie en koffiezetapparaten, ik zal je er verder niet mee lastigvallen. Waar het om gaat is dit, aan het eind van het stukje besluit Möring om een Solis te kopen, “399 euro bij de Bijenkorf.” Mijn hersens (if any) schoten in de Elsschot-stand:
“399, dat is psychologische prijsstelling. Ons soort mensen is daar niet dol op.”
“Wat is het probleem?”
“Nou, gewoon, het gevoel dat je genaaid wordt waar je bij staat. Alsof ze bij de Bijenkorf denken dat ze mij voor de gek kunnen houden. Iemand met een beetje verstand doorziet dat toch meteen, je betaalt 400 euro minus een euro.”
“Dus jij hebt liever dat er 400 euro op het prijskaartje staat?”
“Dan voel ik me in elk geval meer serieus genomen. …En weet je, als ik de winkelier was zou ik er 410 euro van maken. Als iemand 400 wil betalen, dan maakt dat ene tientje meer hem ook niet meer uit…”