Dysfunctional insecure actresses

In het Volkskrant Magazine staat een hilarisch interview met Anna Drijver. Het strekt zich uit over maar liefst acht pagina’s en is opgeleukt met laten we zeggen theatrale foto’s waarop Anna Drijver steeds weer anders op “een bepaalde manier” kijkt. Indringend (poging tot femme fatale), zelfverzekerd, “stille waters hebben diepe gronden”& lief, “de goedheid zelve”. Je bent een actrice of je bent het niet. Anyways ik ben een half uur te vroeg voor Nymphomaniac 2 (eindelijk) dus ikke lezen dat interview. En ikke lachen. Een paar citaatjes zeggen alles: "Ze vond het interview ‘echt een ding’. ‘Ik lees al mijn hele leven Volkskrant Magazine, en altijd de interviews.’” En: “…O, weer een actrice die schrijft. Ze willen je graag in een hokje stoppen. Waarom? Omdat Nadja Hüpscher en Carice en Halina ook iets hebben geschreven? Dennis Hopper maakt foto’s, Juliette Binoche schildert, daar hoor je niemand over.” (Deze cursivering -en ook de volgende, trouwes- is van mij,red.) Ook leuk: “ ‘Het afgelopen jaar heb ik heel decadent Madame Bovary gelezen in Frankrijk, en De Stille Kracht op Bali. En de nieuwste van Haruki Murakami, maar dat heb ik gewoon thuis gedaan. Ik lees van alles, behalve het werk van leeftijdsgenoten. Dat is iets voor later, denk ik. Voor als ik meer afstand voel.’ Na een korte stilte: ‘Weet je, het leven is gewoon lastig.’” Of acteurs over acteren, ook fun: “ ‘Er is absoluut chemie.’ (Nasrdin Dchar, haar tegenspeler in Gejaagd door de wind, red.) Anna: ‘Absoluut, maar het is nog in ontwikkeling.’ Nasrdin: ‘We zijn heel erg bezig een soort geraamte neer te leggen. Als dat er ligt, gaan we de diepte in.’ Anna: ‘het klopt gewoon, dat voel je.’ Etc. etc.” En als Nasrdin weer weg is: “Alles in dit stuk klopt. Nasrdin is top, de muziek is geweldig, zelfs achter de kostuums van Jan Taminiau zit een visie. Iedereen gaat in jeans, een verwijzing naar de katoenplantages.” Lol dus, een heleboel lol. Zeker als ze sturend optreedt en de regie van het interview overneemt: “ ‘Maar nog even over net: voor mij is het heel wat dat ik je vertel dat ik een jaar depressief ben geweest. (…) Je mag er over doorvragen, ik wil erover praten!’” En dan, geheel tegen mijn verwachting in, krijg ik toch met haar te doen. Ze vertelt over haar tics, haar dwanggedachten, en hoe die haar uit het lood sloegen. Ze voelde zich een scheef hangende boom op de savanne – zo’n boom zat toevallig ook in Nymphomaniac 2. “ ‘O nou, sorry hoor, maar ik word weer helemaal verdrietig nu ik er zo over praat. Het was alsof er geen basis meer was. Alsof alle waarheden onzeker waren geworden. Het is echt een aandoening. Je gedachten gaan met je aan de haal. Ik besef nu dat ik een sterke geest heb waar ik niet altijd naar moet luisteren.’” Merkwaardig, ik zou in zo’n geval toch geneigd zijn om andersom te redeneren. Als dwanggedachten de overhand nemen, getuigt dat juist van de zwakheid van de geest…