Gesneuveld fragment

...We zoenden, ik hielp D. uit haar kleren en nam haar op schoot. Ik maakte haar beha los. Ze had mooie stevige borsten met harde roze tepeltjes waarvan ik er een gulzig in mijn mond nam. Ondanks de paar pondjes die ze was aangekomen zat D. strak in haar vel. Met alleen haar slip nog aan liep ze naar de badkamer en toen ze terugkwam zei ze “Ik ben nog een heel klein beetje ongesteld. Ik hoop dat je dat niet erg vindt.”

Opmerkelijke ontdekking

Ik zit op mijn hotelkamer en dood de tijd tot Top of the Lake begint. Ik dood mijn tijd met de viertalige hotelbijbel want van te veel masturberen word je doof. Wat zegt u? Enfin, daar ik dol ben op lezen in ’t Frans, lees ik een stukje Luc, om precies te zijn “Jésus prie au mont des Oliviers”. Daarin deze frase: “Père, si tu le veux, éloigne de moi cette coupe de douleur.” Wat mij bij lezing opviel – behalve dat Jezus in het Frans lekker informeel zijn Vader tutoyeert – was “coupe de douleur” Niet dat ik zo’n bijbelkenner ben, maar ik herinnerde mij geen “beker van smart” o.i.d. , maar een beker tout court. Dus ik kijk voor in de bijbel om het na te zien, en inderdaad: “Vader, als u het wilt, neem dan deze beker van mij weg.” Geen beker van smart dus, seulement een beker; netjes U zeggen, dat dan weer wel. Nieuwsgierig geworden blader ik, polyglot, door naar de Engelse variant: “This cup of suffering”. De Duitsers echter beperken zich tot “diesen Kelch”. Nou, lekker boeiend toch? Top of the Lake gaat zo beginnen…!

Dream regenerator

Mensheid! Wat ik toch allemaal droom de laatste tijd..! Het is gewoon niet meer normaal..! Laatst nog droomde ik dat Drs. P. op visite kwam, terwijl ik ken die man niet eens, en ik ben ook geen fan of bewonderaar, heb ook geen hekel aan hem, hij laat me Siberisch koud, hoewel ik hem uit medemenselijkheid uiteraard een warm hart toedraag. Maar hij staat dus in de deuropening, een beetje bedremmeld en ik zeg toe maar, kom maar binnen, maar nee, hij moet effe in de tuin kijken en hij wil almaar over voetbal praten… “Wat zijn ze toch gemeen, en die en die, wat trapt-ie veel op de enkels!” “Ja, ja,” zeg ik. “Nou nou.” Maar wat gebeurt er met Drs. P.? Hij verandert langzaam van aangezicht. Het had me al moeten opvallen dat hij lang haar heeft - Drs. P. met lang haar, kom op zeg! – maar nu wordt ie ook steeds jonger. “Zeg bent u Drs. P. eigenlijk wel..? Ik vertrouw u voor geen stuiver..!” En afgelopen nacht droomde ik nog veel gekker. Ik droomde godbetert van Catherine Keyl..! Catherine Keyl die in een of ander onwaarschijnlijk televisieformat de opdracht krijgt om in een tankstation langs de snelweg een stripteaseact te doen – en dat doet ze met verve! Haar benen zijn wat aan de korte kant evenals haar rokje trouwens, oei wat is dat rokje kort, maar jongens wat een geil kontje heeft ze als ze haar benen strekt en vooroverbuigt terwijl ze een tegen een barretje leunt als tegen een danspaal… Ze heeft een kontje om u tegen te zeggen, als van een jonge meid…! Telkens als ze tijdens haar act vooroverbuigt, komen onder het te korte rokje haar billen vrij, en kun je haar kutje zien en haar anus, alles nog in optima forma – ook Cahterine Keyl (Geyl) ondergaat in mijn droom blijkbaar een extreem effectieve verjongingskuur…! -Nou, mensheid, dat was het dan! Tot de volgende keer!

Mollenvel entry, 3 september 2014

Bagels & Beans, Wageningen
Gezwommen & heel redelijk voor ‘n 47-jarige:
60 banen in 34:42:00
20 banen uitzwemmen in 12:52:50
Dom, vergeetachtig, verstrooid: mijn portemonnaie vergeten in mijn zak te doen… Slim, verstandig, vooruitdenkend: hamstergedrag. Vijf euro in mijn auto, tien euro in mijn zwemtas, 10 euro in mijn rugtas..! Kan ik toch onder het genot van een consumptie het krantje lezen... Op de voorpagina word ik indringend aangekeken door Dimitri Verhulst. “Kaddisj voor een kut.” “Gezien op tv bij Pauw.” En nou gauw kopen! Nou eg ni! Er vlak naast een foto van Ilja Leonard Pfeijffer. Hij is “Auteur Poëziegeschenk 2015” en “WINNAAR LIBRIS LITERATUUR PRIJS”. Hij kijkt de krantlezer aan met mysterieuze blik; een lok van zijn lange manen is voor zijn neus gewaaid. Volstrekt belachelijke foto. En dan wordt van mij verwacht dat ik La Superba ga kopen. Ja daag!

Honger

Heb mezelf een enorm plezier gedaan door Honger van Knut Hamsun uit de bieb mee te brengen. Wat een boek! Iemand praat tegen je, vertelt je zijn verhaal en je wilt blijven luisteren. Die iemand is intelligent, grappig, fijngevoelig, zachtmoedig; maar ook verward, onhandig, klungelig en verontwaardigd & hij balanceert op het randje van de waanzin. Denk Inferno van Strindberg, denk Aurélia van De Nerval, zij ’t iets minder tragisch. (Het brengt me ook een boek van Paracelsus in herinnering, dat ik las ergens eind jaren negentig; stond op de reading list van Tool, die ik toen nog per gewone post ontving..) Afijn, een heerlijk boek dus. Levendige stijl, heel levendig (de kracht van het boek). –Op bladzijde 41 wordt de ik-figuur/ verteller ingehaald door twee mannen op hooiwagens. Een van hen slaat met een paardenzweep de hoed van het hoofd van de ik-figuur – een gemene streek. Terwijl ik het lees, terwijl ik me inleef in de woede en verontwaardiging van de ik-figuur, herinner ik me een voorval uit mijn eigen verleden dat hiermee een zekere gelijkenis vertoont. Hoe oud zal ik geweest zijn, 23, vierentwintig hooguit. Een zonnige zondagse voorjaarsnamiddag. Ik maakte een wandelingetje & ging op in gedachten comme d’habitude in those days. Plotseling een tractor met een platte boerenkar erachter. Op de platte kar joelende twintigers en dertigers in roodzwart tenue: een plaatselijk voetbalelftal was kampioen geworden. Met sommige van die types had ik zelf nog gevoetbald in mijn tienerjaren. Ik was veel beter dan zij. Maar nu scandeerden ze honend mijn naam en spoten me nat met bier. Olé olé olé. Mijn haat voor het klootjesvlok, toch al niet gering in die dagen, werd groter & groter…

Oudere jongere

Het valt me op dat ik het dikwijls toch wel erg eens ben met wat Arnon Grunberg te berde brengt in zijn Voetnoot. Dikwijls, niet altijd. Nog niet zo lang geleden deed hij schamper over Boyhood, noemde de vrijwel unaniem bewierookte film saai. Eens! Op de scène na met glazen gooiende alcoholische stiefpapa is de film saai. Geen spanningsboog, geen drama. Te optimistisch, te goedmoedig. En vanochtend weet Arnon weer meesterlijk af te rekenen met een paar televisiehoofden. Een magere vrouw met platitudes over Gaza: Jessica Durlacher. En een in een leren jasje gestoken Koot-en-Bieiaanse oudere jongere: Matthijs van Nieuwkerk. Nieuwkerk bij Tan, Pauw bij Nieuwkerk, de Nederlandse talkshowbusiness is inderdaad niet veel meer dan een zelffeliciterend netwerk.