Gebakken hond

Ik ben dikwijls de inschikkelijkheid zelve. Ik ben vriendelijk, voorkomend, aardig, behulpzaam, toon begrip, lach wanneer het van me verwacht wordt etc. etc. Dikwijls – maar soms ook voelt het of ik haaks op de wereld sta, haaks op de mensheid. Zo hermetisch mogelijk beweeg ik me dan tussen die tweevoeters wier banaliteit gewoonweg te stuitend is om te kunnen verdragen. Vanochtend was ik bij de slager. Ik kom niet graag bij de slager omdat ik niet graag op plekken kom waar in stukken gehakte lijken voor iedereen te kijk in de vitrine liggen en tot nog kleinere stukjes lijk, plakjes lijk wanneer de argeloze tweevoeter dat blieft, gehakt of gesneden worden; maar voor mijn oude moeder die zelf even niet gaan kan, ga ik dan toch maar naar de slager.
Ik kom de bestelling van mevrouw X ophalen.
Weet u wat ze besteld heeft?
Nee nee.
Zijn het karbonaden?
Ik weet het niet.
Het zal wel geen gebakken hond zijn.
Ik kijk naar rechts. Naast me staat een man olijk te grijnzen. Ik staar hem aan.
Het zal wel geen gebakken hond zijn…
Ik zeg niks. Ik staar hem alleen maar aan. Weinig tot geen inschikkelijkheid. Volstrekt haaks op de winkel, op het personeel in de winkel, op de klandizie. Op de stuitend banale grappenmaker.
Hond, zet hij uiteen, ze zullen hier toch geen hond verkopen?
Vraag het dan weet je het, zeg ik.
Ik krijg intussen een plastic tasje met stukjes en plakjes lijk aangereikt. Ik betaal en verlaat de winkel.

Fkes zeveren

Toen ik woensdagavond terugkwam van het zwembad, was Barcelona – Manchester City op tv. Ik zette koffie voor mijn moeder en mij en ging samen met haar de tweede helft zitten kijken. Bij Manchester City speelt Yaya Touré. Steeds als hij aan de bal kwam en de verslaggever noemde zijn naam, zei mijn moeder: Overflakkee. Dus:
Verslaggever: “Touré.”
Mijn moeder: “Overflakkee.”
Ja ja (Yaya), mensen. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.

’s Nachts om twee uur werd ik wakker doordat ik pissen moest. Terwijl ik in de wc-pot stond te klateren keek ik naar het wc-kleedje waar ik op stond. Hoe vaak had ik al niet op dat wc-kleedje gestaan terwijl ik aan het pissen was? Duizend keer of meer. En toch wist ik niet hoeveel gele blokjes er langs de rand in het verder groene kleedje verwerkt waren. Ik telde ze. Negen. Dat vergeet ik dus niet meer. Het kleedje in de wc telt negen gele blokjes.

Tenslotte zijn er mensen die stellen dat de Partij voor de Dieren een one issue partij is. Maar de Partij voor de Dieren behartigt de belangen van alle dieren terwijl de overige partijen zich bijna unaniem uitsluitend inzetten voor slechts die ene diersoort waar ze zelf deel van uitmaken. Over one issue gesproken… (Kek geredeneerd hè.)

Niet stikken

Ik lees Plateforme van Michel Houellebecq. Soms moet ik erg lachen. Dit bijvoorbeeld vind ik erg grappig: "Elle rentrait tellement épuisée de son travail qu'elle n'avait plus la force de faire l'amour, à peine de me sucer; elle s'endormait à moitié, gardait mon sexe dans sa bouche." Zou-t-ie zelf hebben zitten gniffelen toen-ie 't opschreef?

Powetrie / onanie

Maar niet heus

De regen slaat hard tegen
het raam. De kachel
bromt.

Op bed lig ik
:
In mijn éne hand
de Chick
;
In mijn andere hand
mijn Pik.

Wat is het leven toch mooi.

A most violent year

A most violent year is een absolute kutfilm, een perfect voorbeeld van een film die niet gemaakt had hoeven worden. Hij is nauwelijks spannend en duurt veel te lang, bovendien stapelt hij cliché op cliché en gaat hij gebukt onder een valse dramatiek. Die zelfmoord aan het eind, kom aan zeg. Sowieso dat die gast ontkomen kon toen ze hem aan de politie uitleverden, en dat die dan plotseling, als alles toch nog op z’n pootjes terecht lijkt te zijn gekomen (ik ga de film niet navertellen hoor; ga zelf maar kijken voor een potje ergernis) als een duveltje uit een doosje tevoorschijn popt om het feestje te verstieren, da’s toch niet te filmen gewoon.? Na ja, blijkbaar wel... En let wel, die film heeft lovende tot zeer lovende recensies gehad, is vrijwel unaniem de hemel in geprezen...

Explowetrie

Bomgordel

With a BANG, not a whisper

(Vrij naar T.S. Eliot)

Terrapin station

Het is denk ik al meer dan twintig jaar geleden dat ik voor het laatst naar Terrapin Station van The Grateful Dead luisterde. Tot vandaag dan, want tijdens het ophangen van de was en tijdens het douchen daarna heb ik via Youtube de muziek herbeleefd. Het was een collega die mij dat album indertijd had uitgeleend, Herman, een sympathieke gast. Ik had hem gezegd dat ik niet zo hield van The Grateful Dead, maar hij zei luister nou, dit is echt anders. En het is ook anders. Symfonisch. ELO meets Jethro Tull, maar daarmee doe ik het album of liever de song tekort, want het is magisch, Terrapin Station, dat was het toen in mijn beleving en dat is het nog. De archetypische lyrics, de voordracht, de toonzetting, de orkestratie: magisch. Doe maar luisteren