Oudewater

Mijn god houdt van spekjes maar wel vegetarische spekjes want mijn god is een ethische god.

Voorts wil ik gewag maken van een droombeeld. Ik reed naar Oudewater, stadje waar ik lang geleden een onbeduidende kantoorbaan had. De stad binnenrijdende zag ik een prachtige vogel een boom in vliegen, een bonte specht maar niet zo een als die ik de dag ervoor in de wakende wereld tijdens een wandeling zag, zwart rood en wit, nee een die zijn naam meer dan waar maakte: rood oranje geel en paars! Ik dacht nog ik moet de naam van die specht es opzoeken op internet want mijn kennis uit de wakende wereld zat mij dwars: waarom kon een waarlijk bonte specht niet gewoon een bonte specht zijn en streepte ik in mijn hoofd meteen de andere mogelijkheden af: zwarte specht, groene specht, draaihals? En dat moest allemaal in een split second, in supersonisch gecomprimeerde droomtijd, want de droom had nog meer ornithologische verrassingen voor mij in petto. Op een lage tak in de boom waar de waarlijk bonte specht zijn plekje vond, zat een joekel van een uil te roesten – vraag me niet wat voor uil.

Later, des avonds, zou ik me wederom in een gedroomd Oudewater bevinden, een Oudewater dat qua uiterlijk weinig tot niets met het wakkere stadje gemeen had. Ik was er met S. voor vrijetijdsdoeleinden, wij zouden het theater bezoeken. S. was zeer te spreken over het pleintje waar het theater aan lag, omringd als het was door oude herenhuizen. Het deed mij goed dat zij ervan genoot. “En dit is nog maar de achterkant van het theater. Aan de voorkant hebben ze een terras tussen lommerrijke bomen..!”

Fury Road

Opgejut door de ronkende recensies in de pers zat ik gister met een 3D-bril op mijn neus onderuitgezakt in een aftandse bioscoopstoel te wachten op het begin van Mad Max Fury Road. Ik had er dermate zin in dat het alleen maar kon tegenvallen en het viel ook tegen, nogal zelfs. Want het is toch net iets te simplistisch allemaal, te rechttoe rechtaan, te ongefundeerd, te ongemotiveerd, te melodramatisch met die grote gebaren en die heldhaftigheid en alles. Bovendien is Tom Hardy geen Mel Gibson, die wél een grimmige, getormenteerde Mad Max wist neer te zetten. Wat resteert is flitsende maar onzinnige actie, die soms bedoeld -en onbedoeld- op de lachspieren werkt. Camp.

Modi

Heb een prachtige Franse Fillum gezien vandaag: Montparnasse 19. Nou es een biopic die niet lijdt onder het genre. Modigliani: Modiano claimt hem als lid van de familie en dat snap ik best, schitterende kunstenaar. Prachtige liefdesgeschiedenis ook, zij het tragisch. (Dat ik Modigliani al kende (van naam) voordat ik Modiano ging lezen, komt doordat het verhaal ging dat hij altijd met Les Chants de Maldoror op zak liep. Dat nam hem voor me in. (Eigenlijk verdiepte ik me in die tijd – over welke tijd hebben we het eigenlijk: zo rond de eeuwwisseling – nauwelijks in de schilderkunst.) Nu boeit het me meer en meer. Genoot vorig jaar nog zeer van Calasso’s Droom van Baudelaire en ga vanavond enthousiast beginnen in In ogenschouw van Julian Barnes. Verder lees ik momenteel Les Choses van Perec (subliem) en Les Chimères van Gérard Nerval (eveneens subliem). Ja mensen, deze jongen heeft smaak.