Bagels & Beans, 10 december 2016

De luifel van Café de Tijd is geel, de luifel van Café De Kater is rood. Onder de luifels branden de straalkacheltjes. Onder de straalkacheltjes bevinden zich de mensen die ondanks de sombere luchten en de miezerregen buiten willen zitten, bijvoorbeeld omdat ze willen roken.
Onder het raam waar ik zit, stopt een knappe jonge brunette; ze zet haar fiets op slot. Uit de tassen die aan weerszijden van haar bagagedrager zijn bevestigd, haalt zij haar tassen: een handtas en een boodschappentas. Ze loopt langs de viskraam en de bloemenkraam en terwijl zij staande wordt gehouden – ze loopt snel weer door – door een vrouw van middelbare leeftijd met een tijdschrift van vermoedelijk christelijke signatuur in aanslag, vraag ik me af waarom we viskraam zeggen en bloemenkraam en niet vissenkraam en bloemenkraam of viskraam en bloemkraam. Enfin.
Kijk ik in plaats van naar rechts door het raam naar buiten naar links de gelagkamer in, dan valt mijn blik telkens op de over elkaar geslagen en in zwarte panty’s gestoken benen van de dame op de hoek van de lange tafel, die met haar beduidend minder aantrekkelijke vriendin zit te praten.
Ik dwaal met mijn blik door de ruimte en tel het aantel vrouwen met wie ik seks zou willen hebben: 9. Dat zijn alle vrouwen in deze ruimte minus 1 (een vrouw van ver in de vijftig). Van de mannen komt er niet 1 in aanmerking, of het moet de jongen met het vlasbaardje zijn, gesteld dat ie een mooi kontje heeft, maar dat kan ik zo niet zien (want hij zit erop).

Immer mehr Poesie

De Kut Neukbaar
Neukbaar de Kut

Hermans’ titel De God Denkbaar Denkbaar de God was de –aanvankelijk – onbewuste aanzet tot het gedicht, dat behalve uit de titel bestaat uit een toelichting daarop.

Inferno

Dat paranoia grootste literatuur niet in de weg hoeft te staan bewijst August Strindberg met het verslag van zijn hellegang in Inferno. Je wordt tijdens het lezen wel eens iebel van zijn geweeklaag, en al die schijnbare toevalligheden waarin hij de machinaties van hogere machten vermoedt werken soms op de lachspieren, maar o wat schrijft hij het allemaal makkelijk op, met verve, overtuiging, met een nadrukkelijke persoonlijke lyriek. Ik houd erg van zulke literatuur, van lyrische, soms delirische teksten waarin je de hartenklop van de schrijver nadrukkelijk gewaarwordt. Zeker als de schrijver over een groot talent beschikt leidt dat soms tot zeer mooi en ontroerend werk. Strindberg staat met zijn Inferno daarin zeker niet alleen. Denk bijvoorbeeld maar aan Honger van Knut Hamsun of aan De wandeling van Robert Walser. Aurélia van Gérard de Nerval, ook zo’n meeslepend werk van een geniale maar zeer wankele geest. En wat te denken van het oeuvre van Friedrich Nietzsche. (Ik kan dit allemaal voor mezelf houden, maar dan wordt niemand er wijzer van: daarom maak ik het wereldkundig.)

Foxy Boch

Ik sta in de keuken te staren naar de regendruppels op de ruit van de keukendeur. Mijn moeder komt eveneens de keuken in.
Weet je wie al die regendruppels geteld heeft? vraag ik haar.
Welke regendruppels?
Die op de ruit van de keukendeur en alle andere. God.
Wie? Fox?
Mijn moeder, moet u weten, is een beetje doof.
Niet Fox. God!
Dan heeft ie ’t er maar druk mee dan.

Rivier in Italie - Persoonlijk voornaamwoord - Engels voor boom

Knutselen zonder God

Met dank aan Maria Barnas

Ik schrijf een heelal.
Het heelal implodeert.
Dag heelal!

Ik kak een drol.
Ik spoel 'm door.
Dag drol!

Vitrines

Bij de lijkenhandel stonk het weer duchtig naar de dood. Het was er druk. De mensen waren vrolijk en opgewekt want het weekend was begonnen. De lijken lagen in handzame stukjes uitgestald in de gekoelde vitrines. Het waren overwegend porties koeien- en varkenslijk, maar er waren ook heel kleine stukjes schapenlijk te koop, en kippenlijken kon je er zelfs in z’n geheel kopen, op de kop na, die was eraf. Een mevrouw mocht een bepaald stukje lijk proeven en zei mmm lekker doe mij maar twee ons. Een meneer informeerde naar de prijs van twee lijkensoorten door elkaar, “gehakt halfom”. Dat bleek een fijngemalen, plakkerig mengsel van varkens- en koeienlijk. Als mensen klaar waren en de door hen begeerde stukjes lijk in een papieren tasje overhandigd kregen, werd er vlak voor de overdracht en goed in het zicht van de koper nog een stukje lijk in de vorm van een plakje worst bij gestopt. Dat vonden de mensen een sympathieke geste van de lijkenhandelaar. Behalve mensen waren er in de lijkenhandel ook veel vliegen die eveneens in de geëtaleerde stukjes lijk geïnteresseerd bleken te zijn, maar dat werd bepaald niet op prijs gesteld.

Meesterwerken

Paul Witteman heeft budget en zendtijd gekregen om nog een seizoentje De Meesterwerken te doen. Te gast dit seizoen uiteraard weer veel ons kent ons: VARA angehauchte leukerds als de niet van de teevee te branden ijdeltuit Adriaan van Dis, de gevoelige liedjesschrijfster Claudia de Breij en de altijd leuk uit de hoek komende Youp van ’t Hek. (Youp van ’t Hek, de Bürgerschrek – ja, ja, de vleesgeworden burgerman met benefits, zal men bedoelen.) Afijn, het is zo’n programma you love to hate en dus zat ik donderdagavond voor de buisloze tv. Nu blijkt Youp heel erg ziek geweest, iets met zijn hart, en dat is uiteraard heel erg, maar toch was het wat gênant toen de beelden van zijn eerste meesterwerk, een optreden van Jacques Brel in Olympia te Parijs, beperkt werden tot een half minuutje, terwijl meteen daarna ruim vijf minuten doorgepraat werd over het concert dat Youp daar zelf gaf nog niet zo lang geleden; een eindeloos applaus kreeg ie omdat ie weer op de bühne stond om samen met zijn lieve Brabantse vriend die helaas geen meeuw is Kom laten we dansen en laten we drinken etc. te zingen. In L’Olympia??? zul je denken. Zijn er dan godbetert Parijzenaars geïnteresseerd in het werk van Guus Meeuwis en Youp van ’t Hek? Welnee, joh, ze stonden voor een publiek van vrijwel uitsluitend daarnaartoe gereisde Brabo’s. (Concert had natuurlijk gewoon in Eindhoven moeten plaatsvinden, maar ze waren in verwarring geraakt door de term lichtstad, en hadden pardoes de verkeerde zaal geboekt…) Wat volgde was wat kul over het meesterwerk in de categorie “boeken” Mme Bovary van Flaubert, waarna Youp, ondanks zwak hart nog altijd een druk en beweeglijk mannetje, het niet meer houen kon op z’n stoel en opsprong om een sketchje te doen. Youp met echtgenote in een museum in Parijs. Youpie denkt, we zijn nou toch in Parijs, laat ik m”n vrouw maar es in d;r tieten knijpen. Wat denk–ie, knijp-tie per abuis toch zo een wildvreemde Française in d’r tieten! Een gedoe dat dat gaf! En een lol dat Witteman had, oei oei oei, wat was die Youp toch een schalkse grapjas en wat was ie blij dat ie ‘m uitgenodigd had..! Net als bijna op de kop af een jaar geleden toen ie ‘m een uur gefêteerd had in dat andere onvolprezen programma van hem, Podium Witteman. Toen was Youp ook al zo op dreef, herinneringen ophalend aan zijn kindertijd. Ging-ie met z’n ouders en z’n zusje naar het Concertgebouw en zag ie daar ten midden van de componistennamen Lully vermeld, Lully, dolle pret was dat! Gelukkig liet Youp zich ook nog van z’n filosofische kant zien door te stellen dat het leven geen zin heeft en dat we er met z’n allen dus maar iets leuks van moeten maken. (Of ie Flappie nog gezongen heeft weet ik niet want ik heb het einde niet gehaald.)

Het marktplein in een provinciestad op zaterdagmiddag

Een kek blondje met een kek kontje stapt binnen bij de Vlaamsche Reus. Rond de fontein – die niet werkt – zitten mensen vis te eten, gekocht bij de vistent ertegenover. Er is een man met een blauwe jas en een zwarte baret, een baard en overgewicht, die steeds zijn gewicht verplaatst van zijn ene naar zijn andere voet. Vlak naast hem staat een kleine Aziatische vrouw: een importbruid?

A part of Debussy

Iets voor half negen werd ik wakker vanochtend. De radiowekker speelde Debussy en ik dacht wat klinkt dat bekend is dat misschien Third Eye Open: The String Tribute to Tool maar nee het was dus Debussy. String quartet in G minor op.10 met als vingerwijzing voor de musici: Assez vif et bien rythmé.Toch frappant die gelijkenis… Luister maar es naar You are a part of me van Tool.

Deafheaven in Paradiso

Hoewel er weinig tot niets aan te merken was op ’t concert van #Deafheaven in #Paradiso , was het plezier dat ik eraan beleefde beperkter dan ik vooraf verwacht had: het is de leeftijd zullen we maar denken. De band speelde New Bermuda integraal. Een kekke krijs waarna het afgebeten gescandeerde Where has my passion gone? en zo door tot aan Gifts for the earth, met halverwege Baby Blue, zowel op de plaat als tijdens het optreden het hoogtepunt. Drie minuten spanningsopbouw en dan de ontlading; en verderop tempowisseling; log basritme, zwoegend als een op gang komende stoomtrein; getergde vocals : “God had sent my calamity into a deep space from which not even in dreams, could I ever imagine my escape.” Het laatste woord afgeknepen. Lekker hoor. Afijn, na Gifts for het earth gespeeld te hebben gaat de band af. Dat wil zeggen: van het podium en achter de coulissen – niet naar de wc, hoewel, al met al duurde het toch zo’n tien minuten voor ze weer opkwamen, dus wie weet. Zanger George Dinges kondigde Two more songs aan, te beginnen met Sunbather. Dat deed hij consequent, de naam van het liedje aankondigen. Verder was hij nogal aanwezig zeg maar, een blikvanger, een prima donna, hij is lichamelijk zeer in de weer, deint mee op de drumritmes, hij dirigeert, hij plukt noten uit de lucht, hij is nogal intens, gaat op in de muziek, valt ermee samen, heeft een kek strak pakkie aan en een modieus kapsel, eigenlijk gewoon heel cool… Na Sunbather nog Dreamhouse, waarmee de toegift besloten wordt. Geen The pecan tree tot mijn teleurstelling want dat is toch mijn favoriete stuk. De lichten gingen aan; het moest nog tien uur worden. Vroeg afgelopen! Op mijn hotelkamer nog een staartje Chelsea – PSG meegepikt.

Crossing Border 2005

Waarom ik dat zouteloze stuk over zoiets onbenulligs als “grootsteeds-literair uitgaan” las vanmiddag aan de leestafel van het horeca-etablissement, nou misschien wel om op deze quote van Tommy Wieringa te stuiten: “Er kwamen mensen die weergaloze podiumteksten maakten.” Het was een beangstigende, louterende ervan zegt de schrijver (Hij heeft het over zijn optredens tijdens de Palabras-avonden, red.): "Later op Crossing Border moest ik eens optreden voor een volle zaal die eigenlijk op een compleet andere act stond te wachten. Daar merkte ik dat ik het onwillige publiek enigszins kon dresseren, de ervaring van verloren tijd kon omzetten in die van een goed optreden. Het geluksgevoel was ongelooflijk. (…)” Ik stond destijds in die zaal, met mijn toenmalige alderliefste, en noch ik noch alderliefste noch iemand anders in onze nabijheid liet zich dresseren door dat zalvende politiek correcte geleuter van Tommy Wieringa. We lieten het gelaten over ons heen komen, wachtende op Van Der Graaf Generator. Ik meen me zelfs te herinneren dat TW zich geringschattend uitliet over VDGG, vast om ons te dresseren. Ach hij kende VDGG niet eens. Maar toen ie eindelijk was opgeflikkerd, betrad daar een echte schrijver het podium, Michel Faber die de band inleid met een prachtige lofrede. En toen VDGG die iedereen van zijn sokken blies, wat een concert was dat!

Een Schitterende Duisternis

Op kantoor heb ik een kamertje voor mezelf, niet ver van het secretariaat. Het is vrijdagochtend en de lucht betrekt. Ik kijk over mijn beeldschermen heen naar buiten en zie de donkere wolken boven de daken van de huizen aan de overkant van de straat; maar ook het zonlicht dat van de andere kant komend de rode daken van de huizen doet oplichten. Ik roep naar de dames van het secretariaat: “Ik zie een schitterende duisternis!” “Je ziet wat?!” “Ik zie een schitterende duisternis! Het donker, dat oplicht!” Ik zeg het op theatrale toon; eigenlijk verveel ik me; ik zoek wat vermaak. “Wat heb jij gerookt?” vraagt een van de dames. “Niets! Dit is mijn meest natuurlijke staat van zijn!” Ik had lol in het effect dat mijn woorden sorteerde, en ik genoot van het tableau.

Zaterdag

Opgestaan, ontbeten, de boodschappen gedaan. Koffie gedronken met mijn oud moedertje. Naar het zwembad gereden; goed gezwommen. Stoomhok, sauna, praatje met M. De stad in, koffie bij Bagels & Beans. Na enig dubben toch de “vuistdikke” brievenbundel van Nanne Tepper gekocht. (Toen ik met L. een jaar of tien geleden eens in Groningen overnachtte, liep ik ‘m tegen het lijf. Ik kende hem toen vooral als muziekliefhebber, recensent van Oor. ) Nog meer boodschappen gedaan bij de AH. Een sigaret gerookt en gedagdroomd. In de auto gestapt en naar huis gereden. Geluisterd naar Deafheaven, Baby Blue – ik heb een kaartje voor het concert in Paradiso dit voorjaar. - Maar au fond heb ik niets te melden.