Een Schitterende Duisternis

Op kantoor heb ik een kamertje voor mezelf, niet ver van het secretariaat. Het is vrijdagochtend en de lucht betrekt. Ik kijk over mijn beeldschermen heen naar buiten en zie de donkere wolken boven de daken van de huizen aan de overkant van de straat; maar ook het zonlicht dat van de andere kant komend de rode daken van de huizen doet oplichten. Ik roep naar de dames van het secretariaat: “Ik zie een schitterende duisternis!” “Je ziet wat?!” “Ik zie een schitterende duisternis! Het donker, dat oplicht!” Ik zeg het op theatrale toon; eigenlijk verveel ik me; ik zoek wat vermaak. “Wat heb jij gerookt?” vraagt een van de dames. “Niets! Dit is mijn meest natuurlijke staat van zijn!” Ik had lol in het effect dat mijn woorden sorteerde, en ik genoot van het tableau.

Zaterdag

Opgestaan, ontbeten, de boodschappen gedaan. Koffie gedronken met mijn oud moedertje. Naar het zwembad gereden; goed gezwommen. Stoomhok, sauna, praatje met M. De stad in, koffie bij Bagels & Beans. Na enig dubben toch de “vuistdikke” brievenbundel van Nanne Tepper gekocht. (Toen ik met L. een jaar of tien geleden eens in Groningen overnachtte, liep ik ‘m tegen het lijf. Ik kende hem toen vooral als muziekliefhebber, recensent van Oor. ) Nog meer boodschappen gedaan bij de AH. Een sigaret gerookt en gedagdroomd. In de auto gestapt en naar huis gereden. Geluisterd naar Deafheaven, Baby Blue – ik heb een kaartje voor het concert in Paradiso dit voorjaar. - Maar au fond heb ik niets te melden.