zondag 7 januari 2018

You Were Never Really Here

You Were Never Really Here mag dan overladen worden met loftuitingen - de vergelijkingen met Taxi driver zijn niet van de lucht - mij vielen bij het zien van die film toch vooral een paar merkwaardigheden op. Zo woont de getourmenteerde killer Joe bij zijn moeder, soit, dat kan de beste overkomen, maar dan is het wel vreemd dat hij zich bij haar beklaagt over de troep in haar koelkast, alles way way over de datum en zo. Dan denk ik, dude, dat mensje kan nauwelijks op haar benen staan, dus zal zij niet degene zijn die de boodschappen in huis haalt, met andere mensen hebben jullie kluizenaars blijkbaar geen contact, ergo jij bent degene die de koelkast vult – hoe kun jij dan nog verbaasd zijn over de bedorven inhoud ervan? Vraag dat maar eens aan de scenarist. En als je hem toch spreekt, vraag dan ook waarom je moeder slapen gaat zonder haar bril af te zetten? Want haar moordenaar met wie je, terwijl hij sterft, dat malle liedje I’ve never been to me op de keukenvloer ligt te zingen –hand in hand, kameraden!- heeft je immers net gezegd dat ze in haar slaap is doodgeschoten… Het geeft wel een mooi dramatisch effect, zo’n door een kogel doorboord brilglas, maar aan de waarschijnlijkheid van de film draagt het niet bij. Wat de sombere teneur betreft had de eveneens zeer geroemde Lynn Ramsay pas echt een statement gemaakt als die self-inflicted kogel door de kop van Joe geen dagdroompje was geweest, maar het brute einde van de film. Maar neen daar is de filmhuismensheid niet tegen bestand. Happy end dan maar: Joe trekt met pleegdochter Nina de wijde wereld in. Uitdaging voor Ramsay: maak een geloofwaardig gevolg waarin het politieke schandaal inzake het door Joe ontmantelde pedonetwerk centraal staat. Of gooi alle remmen los en herdefinieer in deel twee Natural Born Killers met Joe en Nina die een spoor van geweld door het land trekken..!